Kardeşim İbrahim bana mermer putları
Nasıl devireceğimi öğretmişti
Ben de gün geçmez ki birini patlatmayayım
Ama siz kâğıttakileri ve kelimelerdekini ve sözlerdekini
nasıl sileceğimi öğretmediniz.
Hızır’la Kırk Saat’ten...
Post-modernlik, modern sonrası...
Hızlı geçişler yaşıyoruz, birini anlamadan bir diğerine savruluyoruz.
Savruluyoruz çünkü kendimiz olamıyor hep bir başkasının hikâyesinin içinde yerimizi bulmaya çalışıyoruz.
Bir başkasının giysisine girmeye çalışıyoruz. Geriyoruz, zorluyoruz ama yine de sığmıyor, sığamıyoruz bizim olmayan giysiye
Zar zor da olsa giyenlerimiz ‘ha, işte bana uydu!’ derken; ne kadar gülünç duruma düştüklerini farkedemiyor.
Modern sonrası, modern olanın ardılı bir süreci, post-modernizmi düşündük, konuştuk ve yazdık.
En bariz özelliği olarak ‘hakikati parçalamaya yeltenen’ yanı üzerinde durduk.
Modernin kendinden başka hakikat tanımayan yapısına karşı; ‘hakikati çoklaştıran’ ve aslında belirsizleştiren, ‘kişiye özel’ hakikat üreten post-modernizmden bahsediyoruz.
Tevhid ehlinin hakikati ‘tevhid’ iken, muvahhid ise tevhidi bir muhayyile kılmış insan iken; post-modernizm, ‘özgürlük’ mottosuyla ‘herkesin hakikati kendine’ göreceliliğini üretti.
Bireyi, aileyi, toplumu, siyasal alanı, ilkeler dünyasının tüm yapısını çözdü, dağıttı.
Müslümanlık iddiasındaki fakat bir türlü Müslümanlaşamayan muhayyile; ‘İslam da özgürlük dini değil mi zaten?’ gerekçesine sarıldı. Bir teşbih ile, kendinin olmayan bir elbiseye sığma çabasına düştü. Baştan belliydi ki bu çaba sahibini komik duruma düşürecekti.
Dergi yazarlarımızın yazılarıyla, tercüme, röportaj ve gençlere sorduğumuz sorularla sizi de bu konuyu düşünmeye davet ettik.
Çokları için soyut, pratik hayatımızdan uzak bir konu gibi görünse de, dikkatle bakıldığında ne kadar da içinden geçtiğimiz bir süreç olduğunu görmek zor olmayacak.
Sizleri Allah’a emanet ediyor ve dergimizle baş başa bırakıyoruz.
