Aynı hayatları ayrı ayrı yaşayan insanlarız. Kentlerden, beton yığınlarından, motor seslerinden sıkılmış ve her sabah aynı dağınık çarşaflardan uyanıp hayata-dünyaya tutunmaya, bir dal elde etmeye çalışan aciz beden sahipleriyiz. Saniye saniye ölüme koşuyoruz. Ölümün bize olan yakınlığını görmek için, yoğun bakım pervazlarına, kabirlere, morg önlerine koşuşturmuyoruz. Bir göz çarpması olsa, yetecek oysa ölümün bize ne kadar yakın olduğunu göstermek için. Soluksuz bir şekilde dünyaya kapılıp gidiyoruz. Yakamıza ve paçalarımıza yapışan milyonlarca hayallerimiz ve hedeflerimiz var. Bunun içinde ölümün yeri, okyanusta bir katre belki. Hatırlamıyoruz, unutuyoruz. Öbek öbek çıkıyoruz evlerden her sabah. Bir “bismillah” bereketi ile güne başlamayalı; ne ömrümüzün bereketini görebildik ne de mallarımızın. Unuttuk “seninki senin, benimki de senin” dediğimiz günleri. Her şey bizim oluversin istedik. Eşyaların teferruatlarına o kadar daldık ki şu yer kürede, hakikatteki “ne sen varsın, ne de ben” gerçeği yok olup gitti.

Sayfa 13 - arazkitapKitabı okuyor

Nuh Yok Tufan İçimizde Faruk Yiğit Araz

toparlanın gitmiyoruz

@iyikitapvar·

1y

"Nuh yok ama hepimizin içinde bir tufân vardır"

Sayfa 45 - arazkitapKitabı okuyor

Nuh Yok Tufan İçimizde Faruk Yiğit Araz