Thomas Berhhard'ın Viyana sanat çevrelerine karşı deyim yerindeyse ateş püskürdüğü bir roman Odun Kesmek. Bernhard bir zamanlar parçası olmaktan mutlu olduğu ve aralarına kabul edilmek için çok uğraştığı bu elit çevreye şimdi, oturduğu berjer koltuğundan tiksinti ve nefretle bakmaktadır. Arkadaşı ve sanatçı dostu Joana'nın intiharının da verdiği sarsıntıyla beraber, yer yer kendisine de çevirdiği eleştiri oklarıyla gerçek bir nefretin portresini çizmektedir Bernhard.
Bana göre yazın sanatında neyin anlatıldığı kadar nasıl anlatıldığı da çok önemlidir. Bu noktada Bernhard kendine has tekrarlamalı dili ve olaylar arasında hızlı geçişleriyle muazzam bir dil ustalığı sergilemiş. Bu dil okurdan biraz sabır istese de kitabı kapadığınızda beyninize, ne kadar derinlemesine nüfuz ettiğini görüp keyiften dört köşe oluyorsunuz. İç diyalogların ve içsel bir kayboluş sarmalının içine çekilirken, bir yandan da kelimelerin seçimindeki özene hayran kalıyorsunuz.Bu yönden ben çevirmeni de tebrik ederim, iyi bir iş çıkarmış.
Burjuva ve sanat çevrelerinin halkla olan kopukluğunu, sanatçı kesimin devletle ilişkilerini ve entellektüel çevrelerin doğaya dönüş özlemi gibi birçok konuyu ustaca eleştiren ve Thomas Bernhard 'ın 1950'li yılların izleğinden giderek kitabın yazıldığı 80'lere ulaşan bir dönemini sarkastik bir anlatımla ölümsüzleştirdiği bu eserini çok beğendim.İyi okumalar efendim.
Yeraltından Notlar'ı okuyan okumayan herkes hatırlayacaktır. Thomas Bernhard'ı okuduktan sonra ise kendisinin gerçekten bu hastalıktan muzdarip olduğunu (belki bizim gibi) fark edeceksiniz hemen.
Önce
