Televizyon karşısında yerçekimine son derece uyumlu bir açıyla halıya yayılmış çocuklara hayretle baktım. Ellerindeki cipsleri Dünya Rekorları kitabına girebilecek hızda atıştırıyorlardı. İkisinin de dikkatini aynı anda çekebilecek bir ses tonu kullanarak, “Biliyor musunuz,” dedim. “Benim çocukluğumda televizyon falan yoktu. Cips de yoktu. Ama çok güzel vakit geçirmeyi bilirdik.” “Ne yapardınız?” diye sordu büyük oğlan, meraklanmış gibi yaparak. “Ne mı yapardık? Şey... Örneğin artık yünlerden bebekler yapardık. Sonra gazete kâğıtlarından onlara elbiseler kesip saatlerce oynardık.” “Herhalde bebekle oynamamı beklemiyorsun!” dedi oğlum gözlerini ekrandan ayırmadan. Haklı çocuk... Başka bir şey bulmalıyım...

Sayfa 7Kitabı okudu

Oğlum, Ben Çocukken...Aytül Akal