İstediği her şeyin kaderin ona sunmasından ve daha fazlasını isteyecek durumda olmamasından ötürü içindeki yaşama sevincini ve hislerini yitirmiş soylu bir gencin,işledigi suçun ardından içindeki duygularının, insancıl hislerinin yeşermesini ve yaşama sevincine kavuşmasını harika tasvirler eşliğinde anlatan bir kitap. Zweig, çok keskin tasvirleriyle ve kullandığı ağdalı edebi dille hikayeyi âdeta su gibi akıcı kılıyor. Yaşama heyecanını yitiren bir beyefendinin tekrar o sevince kavuşma arayışını anlatırken toplumdan da bazı tasvirler öne sürüyor . Yaşadığı toplumun sınıfsal farklılıklarını,bu sınıflar içerisindeki insanların günlük yaşamını da gözler önüne seriyor. Alt tabakadan insanların soylu insanlara bakışını,onları kendilerinden çok farklı görmelerini,onlarla aynı mekânda bile bulunmanın kendileri için bir utanç olduğunu ifâde ediyor bizlere. Fakat,hikayemizin protagonisti olan soylu beyefendinin tüm bu farklılıklara rağmen yaşama sevincini yine bu toplum(alt tabaka) içerisinde bulması da ayrı bir şaşkınlık. Zweig 'in "Satranç " kitabında da anlatmak istediği gibi bu kitabında da bireylerin küllerinden yeniden doğuşunu,düştükleri olumsuz durumdan olumlu kazanımlar elde ederek çıkışını anlatmaya çalışıyor. Böylelikle okuyucularına da bir farkındalık kazandırıyor,güzel dersler veriyor. Olaylara farklı bakış açılarıyla bakabilmeyi empoze ediyor. Bu kitaptan özetle çıkardığım şey; her karanlığın aydınlık bir sabahı vardır, sen umudunu yitirme ümitleri yeşertmeye bak.
