"Kür isə yenə həmişəki kimi gah meşəyə doğru burulub axır,gah çiləkənlərin üstündən aşır,gah da yarğanlara ,qolpunlara çırpılırdı.Elə bil dünyada heç nə olmamışdı".
İsmayıl Şıxlının qələmini oxuyarkən onun gerçək bir Azərbaycan yazıçısı olduğunu məncə hər kəs hiss edir. Böyük Ədibin üz tutduğu mövzular, yaratdığı dialoqlar oxucunu özünə heyran edir. Mill adət-ənənələrimizdən, namusdan, əxlaqdan, özləmlə yad edilən köhnə ailə mühitindən insanı valeh edəcək bir şəkildə danışan İsmayıl Şıxlı "Ölən
Birdən yadına qürbətdə olan hadisə yadına düşdü. “Heç yüz metr aralanmamışdılar ki,qoyun daxılın üstündən atlanıb özünü balasının üstünə saldı və onu kişilərin əlindən almağa çalışdı. Quzunu sakitcə yerinə qaytardılar. Qaçaqlardan biri kədərli kədərli dilləndi:
- Qoyun qoyundur ki, balasını əldən vermədi,amma biz hər şeyi atıb canımızı götürüb qaçdıq.”
Qoca çinarın dibindəki daşın üstündə oturaraq əlləri ilə üzünü örtüb astadan hönkürdü.
Sayfa 188 - Bu sətirlər dövrün çətinliyini dərindən ifadə edir və məni çox təsirləndirdiKitabı okudu