Émile Zola’nın Rougon ve Mcquart serisinin ikinci kitabı olan Ölüm, yazarın kitabın ön sözünde de belirttiği gibi, doymak bilmeyen arzuların romanı...
Yolsuzluklarla, türlü dalaverelerle zenginlik ve itibar kazanan Aristide, güzeller güzeli eşi Renée ve ilk eşinden olan oğlu Maxime’in çevresinde geçen roman, dönemin ruhunu ve toplumsal yozlaşmayı da başarıyla yansıtıyor.
Giysileriyle, yiyecekleriyle, evleriyle, eğlenceleriyle, bireysel ve toplumsal ilişkiler en ayrıntılı şekilde tasvir edilirken, devlet adamlarıyla kurdukları şaibeli ilişkiler yüzünden palazlanan yeni zenginler ve ahlaki çöküşü hızlandıran onların açgözlülükleri de olabilecek en gerçekçi şekilde romana yansıtılmış.
Her şeyin fiyatının olup değerinin olmadığı bir dünyada, elbette aşk, aile, sadakat, masumiyet gibi temel ve ahlaki kavramların da olduğu gibi kalmayacağını göstermekte Zola, tartışmasız büyük bir başarı sergiliyor.
Göğsünden yarıldığı vakit, içinden yalnız kepek dökülen koca bir oyuncak bebek olmuştu; bu hâle gelmişti. Yaşamının aşırılıkları karşısında babasının kanı, cinnet eşiklerinde onu perişan eden o burjuva kanı, içinde haykırdı; isyan etti. Her cehennem düşü ile tir tir titreyen onun, Béraud Konağı’nın kasvetli ciddiyetine müptela yaşaması gerekirdi. Onu böyle çırılçıplak soyan kimdi?
