Korkuyorum, dün yaptıklarımdan ve yarın başıma geleceklerden korkuyorum. Kaçacak yer arasam da gittiğim her yerde buluyor beni, saklanamıyorum. Bu his, bu hayat, bu yaptıklarım… Keşke diyorum bir rüya olsa ama biliyorum ki, ne o rüyalar bitecek ne de ölüp gitmeden bu his…
Bir ölümün beni getirdiği yer, başka bir ölüm olması sanırım hayatın başka türlü bir adaleti değil mi? Kaçışın yok ve bunu bilmek seni daha yoruyor. Çok garip, hala sisin arkasında onu görebiliyorum, toprağın altında olsa dahi beni de yanına çektiğini hissediyorum. Karşı koysam da bugün, bir ölüyü yenemeyecek olmanın farkındayım. Ve ölümün yorgunluğu, en çaresiz kaldığım anda beni bu yükten kurtaracak. En acısı da buraya kendi ayaklarımla, belama koşar adım geldim…
Şimdi sırtlandığım bu ölüm yorgunluğunu, son bir nefes daha verip hatırlamayacağım bile. Bitecek… Artık beni toprağa çağıran bir ses, karanlıkta bir yüz, sisin arkasında bir korku olmayacak. Bitecek hepsi… İşte bu yüzden bana karanlıktan değil, diğer taraftan bahset. Belki de hiç göremem orayı…
Keşke diyorum, bir rüya olsa…
İşte bu, öyle bir rüya…
Ölüm Yorgunluğu 
Hasan Sağlık
