İspirto bağımlısı Hidayet, aşkına kavuşamamanın eleminden kokainle intihar eden Ruhi, esrarkeş Şevket ya da tek göz odasında içtiği son esrar sigaralarından sonra ölen, cesedi bulunduğunda ise yüzünün bir kısmının farelerce yendiği anlaşılan Hilmi, evinde, bir sandalyenin üzerinde ölü bulunan kokainman Haydar, sahip olduğu her şeyi kaybeden morfinman Afife Jale, eroine canını teslim eden Seyfi, sağlığından olan rakı bağımlısı Zülfikar yahut eroinman Sevim. İsmi geçen ve kaderleri birbirine benzeyen bu gibi daha nice bağımlının ortak noktası, acıları ve kaçmaya çalıştıkça dibe çökmeleriydi.
Bu kitap, Osmanlı İmparatorluğu’ndan Cumhuriyet’e; oldukları yerde mutlu olmayanları, kamburlar içinde daha kamburları, daha bencilleri, en çirkinleri, en güzelleri, dışlanmışları, talihsizleri, ötekileri-berikileri, yani kabından taşarak ölüme sıkı sıkıya tutulanları anlatmaktadır.
ÖmÖmer Obuz, bu yönüyle insanların haz arayışlarına, acıyla ilişkilerine, güçlü olma peşinde ne kadar zayıf kaldıklarına odaklanırken İstanbul’da hüznün tarihinin ardından gidiyor.
(Tanıtım Bülteninden)
