İyi akşamlar herkese,
“On Minicik Şey”Bazen unutuyoruz. Varmayı düşlediğimiz yere en kısa yerden gitmenin yolunu arıyor, bulunca da bazen gidiveriyoruz. Bazen bulamıyoruz ama gözümüz ufukta kalıyor, aşağıda ne olup bitiyor diye bakmadan hedefe doğru yürüyoruz. Sonuca değil sürece bakalım diye tekrarlayıp durmamızın hep bir sebebi var aslında. Hedefe bir gün varırsınız, tek amacınız o olursa illa bir gün olur ama geçen sürede size ne olduğu üzerine düşünmemiş olmak, çok acı olmaz mıydı? Deneyimlenecek, tadılacak, koklanacak birçok şeyi pas geçip, yalnızca “kesin mutlu” olacağınızı düşündüğünüz şeye doğru gitmek ya beklediğiniz sonucu vermezse? Yarışmacılar söylüyorlar ya hani, “burada olmak güzeldi” diye, burada olmanın güzelliğine bir bakabilir misiniz?
Tüm bunların kitapla bir ilgisi var elbette. Mükemmel donanımlı, gıcır gıcır son model araçlarıyla her gün okula gidip gelen Ece ve Zeki’nin bir gün arabaları arızalanır ve o yolu yürümek mecburiyetinde kalırlar. Ve karşılarına çıkan şeyleri bir düşünün. O günden sonra hep yürüdüklerini düşünün bir de. Yaz olunca gölgeden, kış olunca kazaklarını giyerek ama hep yürüyerek. Yavaş, sade ve harika! Böyle yazıyor kitapta. Çizimleri alışılmışın dışında, koyu renklerin hakim olduğu, hatta yer yer gotik diyebileceğimiz bir tarzı var. Ama bana itici gelmedi. Yana kaydırarak çizimlerin detaylarına bakabilirsiniz. Keyifle okumanızı dilerim!
