Christine opera şarkıcısıdır. Babası öldükten sonra vasisi ile birlikte yaşamaktadır. Roul ise bir vikonttur. Christine'i deli gibi sevmektedir. Christine Müzik Meleği olarak isimlendirdiği aslında sadece sesini duyduğu kendisini görmediği birisi tarafından müzik dersleri almaktadır. Bu müzik meleği bizim opera hayaletimizin tam kendisidir. Opera hayaleti, müzik meleği ya da gerçek ismi ile Erik Christine aşıktır ve onu ölesiye kıskanmaktadır. Erik korkunç yüzünü bir maske ardına gizlemektedir ve aslında tehlikeli birisidir. Christine deli gibi seven ve onu kıskanan Erik ve birbirlerini seven Raul ve Christine arasındaki aşk üçgeni... Kitabımızın konusunu esas itibari ile bu oluşturmaktadır. Christine bir gece operada şarkı söylerken sahnede aniden ortadan kaybolur. Raul'ün arama çabaları, Erik'in gerçekte kim olduğu, aşıkların akıbeti kitabımızın sonuna doğru açıklığa kavuşuyor.
Yazara küstüm, dargın ve öfkeliyim. Bağır çağır kavga edelim istiyorum, ne açıklama yapabilir ki bana? Operadaki Hayalet dünyanın en güzel aşk romanı olabilirdi, ne var ki böylesi büyüleyici bir konu ancak böylesi mahvedilebilirdi! Yazar bizi anlattığı olayın gerçekliğine inandırmaya o kadar kafayı takmış ki, romanın bir operada ve 1800lerde
Mükemmel olabilecek bir hikaye ancak bu kadar düz anlatılabilirdi benim için. Olaylar, tema, karakterler güzel... Ancak yazım olarak haber yazısı yazar gibi geldi bana. Onca senedir ayakta olan bir klasik roman için bana göre fiyaskoydu. Öncesinde okuduğum Dorian'ın bazı sahneleri hatırladıkça hele hepten soğuk kaldım esere..
Tek kelime ile SEVMEDİM. Kitap o kadar karmaşık şekilde anlatılmış ki... ifade edemedim. Çok karmaşıktı. Dili,anlatımı, çevirisi çoook korkunçtu. Karakterleri tek isimle anlatmıyor mesela. Aynı karakterden bahsederken hep farklı isimleri kullanıyor, ünvanı, adı, soyadı... bu sebeple olaya ve hikayeye odaklanmakda biraz zorlanıyor Özetle sevemedim.
