Oqtay. Mən heç bir şey istəmirəm. Mən bu yola gəlirkən, xalqımdan altun taclar gözləmirdim. Mən o şeyi gözləyirdim ki, onu da alıram.
Səməd. Mən də xalq üçün çalışıram. Cəmiyyət də... Upravada üzvəm, fəqət elə işdir ki, adım-sanım, güzəranım. Yoxsa xalq!.. Mən özümü unudacağam ki...
Oqtay. Xalq və "mən" - bu iki söz bir yerə sığışdırılamaz. Ya mən olmalıyam, mənim üçün də xalq olmamalıdır. Ya o olmalıdır, mən olmamalıyam. Mən baxdım, ikinci yolu götürdüm. Və o gündən Oqtay bir şəxsiyyət olmaq üzrə yoxdur. O, el oğludur. O, böyük vahidin kiçik bir parçasıdır.
Səməd. Onu sən deyirsən, gör xalq sənin üçün nə deyir.
Oqtay. Xalq anlamır. Onun dediyi mənim üçün bir heç, tam mənasilə bir heçdir.
-"Kimdir müqəssir? Yaşadaraq öldürən ya öldürərək yaşadan? Sevərək parçalayan ya parçalayaraq sevən əliqanlı səfillər padşahı Oqtay Eloğlumu? Əski muhitin bu gülünc heykəlimi? Yaxud alman dahisi böyük Şiller özümü?"