Çoğu zaman o ağacın altında oturuyorum, gözlerimi ileride, çok ilerideki sonsuz çizgiye çeviriyorum. Huzur değil hissettiğim, ferahlık, dinginlik de değil. Tamamen yalnız ve yardımsız olduğunu hissetme hali; bir hüzün hali, derin bir boşluk hali... Bir hiçlik hali...