Sözler ve Alıntılar
Toplum, engellilere karşı öyle bir tavır takınıyor ki, aslında ortada tam anlamıyla bir tavırsızlık var. Bir şey, ya ret ya da kabul edilir. Kapı ya açıktır ya da kapalı. Öyle veya böylesi olmaz. Ama engelli çocukları, toplum ne tam anlamıyla dışlıyor ne de tüm haklarla donatılmış bir üyesi olarak görüyor.
Schiller'in dediği gibi "İnsan, hedeflerini büyüttükçe büyür" ve ben, insanın kendisine ulaşmaktan daha büyük bir hedefi, ama aynı zamanda daha büyük bir engeli olabileceğini tasavvur edemiyorum.
Bir zamanlar hepimiz, bu dünyada birer yabancıydık. Çevrenize uyum sağladık ve kitleden biri olduk. Normalleştik! Bizimle birlikte bu dünyaya birçok yabancı aynı anda ayak bastı. Bunların büyük bölümü yabancılığını üzerlerinden atmayı başardı, ama ufacık bir azınlık var ki, onlar yabancı kalmaya karar vererek, farklılıklarını korudu. Fakat bunun için ödenmesi gereken fatura bayağı ağır oldu: Onlar artık içekapanık ve yalnızlık içindeki bir yabancıydı. Bilim adamları onlara otist adını verdiler. Yabancılığına da otizm dediler.
Otistik çocuklarda eksik olan en önemli unsur, kendilerini içe kapatarak, içlerindeki bu doğal ihtiyaca karşılık alamamalarıdır. İç dünyalarındaki yalnızlık, onların gelişimini engelleyen en büyük etkendir. Önemli olan, otistik çocukların nasıl tanımlandıkları değildir(engelli veya hasta); asıl önemli olan şey, onun önündeki engeli kaldırıp kaldıramadığımızdır. Bizim bu engeli yok edebilmemiz için önce kendi önümüzdeki engeli kaldırabilmemiz gerekir, ki böylece engelli insanlara olan bakış açımızı değiştirebilelim.
"Hiçbir zaman unutulmasın ki toplum, bilgilendirilmek değil, eğlendirilmek istiyor."