Memduh Şevket Esendal'ın okuduğum ilk öykü kitabıdır. Öykü kitabının tamamında, durum öykücülüğünün nasıl olması gerektiğini çok iyi gözlemledim. Okurken çok eğlendim, hiç sıkılmadım. Zaman zaman eski Türkçe kelimeleri kullanmasına rağmen, okurken hiç zorluk çekmedim. Güzel, etkileyici ve sürükleyeci bir kitaptı.
Bazı öyküler karakterleriyle beraber hafızamın derinliklerinde yerini çoktan aldı. Geniş ve çok yönlü gözlem gücüyle, yalın bir anlatımın ustaca birleştiği bir eser olmuş adeta!
Çeşitli toplum katmanlarından gelen kişileri, özellikle küçük ve sade insanları bütün ruhsal durumlarıyla derinlemesine somutlaştıran, Anadolu insanını tanımanın, geçmişten günümüze, halkımızın hayat sürecini anlatmış öykülerinde.
Sözü çok uzatmadan kendisinin bir röportaj da verdiği cümleyi aktarayım hemen: " İnsanlara yaşamak için ümit, kuvvet ve neşe veren yazılardan hoşlanırım. İnsanları yoğunmuş mutfak paçavralarına çeviren ve yeise düşüren yazılardan hoşlanmam" diyor. Tam olarak bu kitabın tanımını da öykülerinin gerçekliğini de aslında kendisi vermiş zaten.
Türk edebiyatına heves eden, Türk öykücülüğünü incelemek isteyen herkesin okuması gerekir diye düşünüyorum. Ve en az Sait Faik Abasıyanık öykücülüğü kadar önemlidir ve yine durum öykücülüğünün tepetaşı olan bir kitaptır.
Memduh Şevket Esendal
Anadoluyu karış karış gezmesinin, girmiş olduğu siyasal yaşamının izlerini taşıyor öyküleri. O, Anadolu insanının cahillik ile boyun eğme, razı olma gibi durumlarını, o samimi
