Şiir bir çığlıktır, bir ilan-ı aşktır, sallanan bir yumruktur, bir umuttur, bir kurtuluştur diyen Cahit Sıtkı Tarancı'da aramızdan erken ayrılan şairlerdendir. (Geçirdiği kısmi felç sonucu konuşma yeteneğini yitirdi.Tedavi için götürüldüğü Viyana'da 12 Ekim 1956'da 46 yaşındayken yaşamını yitirdi.) Sanki erkenden gideceğini hissetmiş gibi yazdığı şiirlerin çoğunda ölümden bahsetmiştir. Ölüm korkusu şiirlerinde bariz bir şekilde görülse de şiirleri tabiki de sadece bu temayla sınırlı değil.
Şiirlerinde dostluğu, aşkı, yaşama arzusunu, vatan sevgisini de zaman zaman işlemiş. Yine de Cahit Sıtkı Tarancı'nın kalemindeki tılsım bana göre hayata olan melankolik, karamsar bakışında ve yaşamından çıkardığı derslerde gizli...
Kitabı okumadan önce Cahit Sıtkı Tarancı'nın bilinen ve şiirlerine yansıyan karamsar havası beni hep korkuturdu.Ama kitabı okuyunca öyle olmadığını gördüm ve neredeyse her şiirinde beğendiğim noktalar oldu. Ahengini yakalayıp içinde kaybolabildiğiniz zaman şiir okumak güzeldir. Fakat her şair ve şiiri sizin o potansiyeli yakalamanıza olanak vermez, sizi düşünmeye, sorgulamaya yönlendirmez ,okurken duygulandırmaz.
Cahit Sıtkı şiirleriyle beni hem düşündürdü hem de duygulandırdı.Kısacık ömrüne güzel eserler sığdırabilen şairi rahmetle anıyorum.
Ve şiir severlerin, muhakkak kütüphanesinde bulunması gereken bir eser olduğunu düşünüyorum.
Şimdiden keyifli okumalar...
Ziya'ya Mektuplar kitabını okumuştum ve Cahit Sıtkı'nın o hassas, yaşamla ölüm arasında sıkışmış güzel ruhuyla orada tanışmıştım.
Yakın arkadaşı Ziya Osman Saba'ya yazdığı mektupları okumuş olduğum için, şiirleri bende daha çok anlam kazanmış oldu.
