Günlerdir öyle korkunç şeyler yaşıyoruz ki edebiyatla az da olsa kendimi iyi hissetme çabalarım da pek fayda vermiyor. Çehov'u geçen gün, biraz da geç kalmış olarak, keşfetmemin ardından, artık yazarın diğer hikâyelerini ve kitaplarını okumaya kara vermiştim, ancak önce Martı'yı ve şimdi de bu toplama hikâyelerini okumama rağmen pek tad alamadığımı söylemem gerek. Çehov'un suçu yok: o yine eğlenceli, komik, düşündürücü, kimi hikâyelerinde son derece güzel bir üslûba ulaşan bir dille anlatıyor hikâyelerini; yine karakterler dilden daha öne çıkıyor, berrak, tertemiz insanlar görüyoruz ve bu insanlar yine ya dertleriyle muzdarip ya hayatın akışına kendini bırakıp giden karakterler; toplama hikâyeleri okuduğum kitap korkunç dizgi ve imlâ hatalarıyla dolu bir işkence kitabıydı bir yandan da; zaten zorlanarak okurken bu hatalar okumayı daha da nahoş bir hâle soktu...ancak o kadar kötü bir durumdayız ki herşey yolunda olsa da artık dilimizdeki bu tadı değiştirmek zor olacak gibi...umarım bir daha böyle birşey yaşamayız..
