“Ne var ise sende bende
Aynı varlık her bedende
Yarın mezara girende
Sen toksun da ben aç mıyım”
Biz ondan öğrendik, aynı vardan var olduğumuzu, ondan öğrendik hor görmemeyi.
Kara toprağın azizliğini, uzun ince bir yolda gündüz gece yürümeyi ondan öğrendik… Görmeyen iki gözüyle, kimselerin göremediğini görerek bize o gösterdi, görmenin sadece gözle olmadığını. Ondan öğrendik, türkünün değerini, aşkın vefasını, gönül olmasa on para etmeyecek güzellikleri…
Hani “Ben giderim adım kalır, dostlar beni hatırlasın…” diyor ya şiirinde, geriye adından çok daha fazlası kaldı belki ama dizesindeki ricasını emir bilip onu, hepimizin hayatına dokunmuş Âşık Veysel’i hatırlayalım mı dostlar?
