Kitap şöyle başlar:
“Bütün dünyayı
Kucaklamak istedim;
Kollarım yetişmedi..”
Şair, düşünür, benim DAHİ olduğuna inandığım Özdemir Asaf’ın, kenara köşeye karadıklarından ortaya çıkmış bir eseridir. Bazı kısımlarda kendi hayatından kesitleri anlattığı denemeleride mevcut.
Bir yerde itiraf da bulunuyor “Keşke daha güzel yazsaymışım” diye. Bence mükemmel aforizmaları, derin kıssaları mevcut..
Aslında kendine güvenide tam.
“Sanki asılacakmışım.. Ölecekmişim.. Son sözünü söyle demişler gibicesine..
Ben hep böyle yazmaya çalıştım, irili ufaklı, ne yazdımsa.
- En çok hangi kitabınızı, hangi şiirinizi seversiniz? diye sormayorlar mı!
En çok hangi asılışımı sevdiğimi söyleyemem ki.. Açıkçası: Bütün asılışlarımı, ölümlerimi seviyorum demek geliyor içimden.”
Bazı derinleştirilmemiş yazıCIKları mevcut. Sanırım onlar içinde şunu ileri sürüyor:
“Yazma kabiliyetini kaybetmemek için, her gün en az yirmi sayfa yazmak için uğraştım.”
Yahya Kemal’i, Tomris Uyar’ı, Neyzen Tevfik’i, Behçet Necatigil’i ve şu an aklıma gelmeyen birçok mükemmel isimleri de yazılarında anıyor..
He bir de son olarak;
“Felsefe yapmak benim harcım ve niyetim değildir.” demiş.. Usta be..keşke daha çok yazsaydın dedirttin bana.
