Sözler ve Alıntılar
Antikçağ, bir saygınlık olarak kabul edilen aylaklığın çağı olmuştur. Bir astrolog, 1820'lerde, Parma Manastırı'nın genç kahramanına, "Belki de bir yüzyıla bile kalmadan aylak insanları kimse istemeyecek" diyordu; kehaneti doğruydu.
İnsanı nasıl güçlü kılmalı, onu iç daralmalarından ve anlamsız arzularından nasıl kurtarmalı? Zihnini ikna ederek. Eğer haklı nedenler gösterilebilirse, istenci de arkadan gelecektir.
Bireyi varoluşun kaygılarından nasıl kurtarmalı?
Romalıların Barbarlar karşısındaki tiksintileri, onların, tıpkı Burgondlar gibi, atlarını acı yağla tımar edip soğan ve sarımsak kokmalarından kaynaklanmıyordu yalnızca; asıl, "kürk giymiş" oldukları için Barbarlardan tiksiniyorlardı, bu Romalıların gözünde tartışmasız bir yabanilik işaretiydi.
Yunan-Roma sanatında gülümsemenin ne kadar ender olduğu fark edilmiş midir? Sükunet, gerilim ve feragatle elde edilmektedir: Pagan alem, bu konuda samuraylarınki ya da Kraliçe Victoria'nınki kadar tipik bir örnek oluşturur.
Romalı hiçbir edebiyatçı, şair ya da bilgin, kamusal vicdan rolünü üstlenmemiştir: Bu rol, hayat tarzlarının ve dış görünüşlerinin öğretilerine uygun olarak yaşadıklarını kanıtlaması koşuluyla, o entelektüellere, filozoflara ayrılmış bulunuyordu.
Ölüm, der Seneca, her köşeden karşına çıkabilir: bir deniz kazası, haydutlar "ve kölelerinin en değersizi bile senin üzerinde bir hayat ve ölüm hakkına sahiptir; daha yüksek bir erkten ise söz bile etmiyoruz".