Her şeyin sustuğu, zamanın geceye doğduğu o anda, geçmişin ifadesi doldurdu tüm çerçeveyi. Sesin ve sözün bitiminde, yayla çiçekleriyle açıldı geçmiş sevdaların kapısı.Çok daha uzak dünyalarda Gezgin'in buğulu sesi çınlıyordu. Diyordu ki:"Sevgilerin derinlği, yaşandığı süreyle ölçülmez. Yaşanmışlığın mahremiyetini sonsuza kadar taşımayı onur bilenler taşınır sonsuzluğa. Geçmişini taşıyamayan, kendini güzelliğe nasıl taşır!Kadın, tüm hayatının bitmesi uğruna bile olsa, yaşanmış zamanların sırrını kendi içinde tutanlar adına gelmişti. Sevdasına sahip olmayı bilenler adına, dostluğa dönüşen geleceklerde vakti evrene katanlar adına söylüyordu şarkısını;...Bir kez daha yarıldı gökler. Arz'm kabuğu çatladı. Gün yeniden doğdu yeni bahara. Yaz, sıcaklığına çekildi, yeni yalnızlığının koynunda kaldı hüzün. Toroslardan yıldız olup kayan, Munzurlara esen neydi? Gölgesi kayalara vuran bir yüreğin kızıl gövdesiydi. Şimdi hangi dünya vakti ömrüm,Hangi hal, hangi rüya hangi yol götürür tutkularımı huzur diyarlarına. Gör ki, dağ eteğindeki kentin duygusu salınmış. Endamını gördüm ufkunda baharın.Hangi umut tutar sabrımı ömrüm, Hangi özlemle yeniden doğar?
