Paris Öyküleri/ Mavis Gallant
"Öykü okuma konusunda da hep söylemek istediğim bir şey var. Şimdi söyleyeyim, çünkü başka fırsat çıkmayabilir. Öyküler roman bölümleri değildir. Sanki birbirlerini takip edecek şekilde arka arkaya okunmamalıdırlar. Birini okuyun. Kitabı kapatın. Başka bir şey okuyun. Sonra geri gelin. Öyküler bekleyebilir."
Gallant'ın Türkçe'ye çevrilmiş kitabının sonunda yer alan "Sonsöz" ü bu paragrafla bitmiş. Zaten çoğu öykü düşkününün farkında olduğu bir durumu keskinlikle ifade etmiş. İyi oyküler üst üste okunmuyor. Sarsıcı etkisini bir süre yaşayıp sindirmek gerekiyor.
Gallant'ın öyküleri de çok güçlü, yoğun ve rafine. Bir başka ortak özellikleri ise çoğunun Paris'te geçmesi. Öyküleri okurken, sık sık sıradan insanın da kahraman olduğunu hissettim yazarın yarattığı karakterler sayesinde. Mavis, Kanada'da bir muhabirken, kurmaca yazmak için işi bırakması ve bunun için Paris'e gitmesi gerektiğine karar vermiş. Orayla hiçbir bağlantısı yokken gitmiş. Cesur bir kadın, cesur bir yazarmış. Haliyle Paris'ten, semtlerinden, cadde ve sokaklarından, köprülerinden, yemeklerinden yani ruhundan da çokça söz ediliyor, bu da benim hoşuma giden bir başka güzellikti. Iyi bir öykü kitabı bu. Zaman zaman açıpbir daha okumak isteyebileceğiniz türden.
