insan diğer canlılar arasında kendi büyüklüğüne oranla en büyük ve ıslak beyne sahiptir. Bu nedenle diğer canlılar arasında sadece insanlar çiçeklerin, kokulu bitkilerin ya da benzeri şeylerin kokusunu alıp bundan zevk duyabilir...
Hafıza ne zaman harekete geçse insan bu şeyi daha önceden gördüğünü söyler ya da duyduğunu hatırlar. Yani hafıza algı ya da varsayım değildir, zamanla ortaya çıkan farklı bir güncellemedir...
“İşini bilen tüm hekimler doğa hakkında açıklama yaparlar ve ilkelerini doğadan almak isterler, doğa alanında çalışan en iyi hekimler ise sonunda tıbbın ilkelerine ulaşmışlardır.”
Aristoteles
“Bedenlerinin üstü daha güçlü olanlar ya da kısa olanların diğerlerine göre hafızaları daha kötüdür. Çünkü algılama organları üzerinde büyük bir ağırlıkları vardır. Bu nedenle algı organının üzerinde yer alan sıvının hareket yönlerini koruyamazlar, farklı yönlere gider ve hatırlamaları için olması gereken doğru çizgiden sapar. Sıvıların iç hareketi nedeniyle çok genç ve yaşlı insanların hafızaları da kötüdür. Bir grup hızlı büyüme halinde, diğer grup ise ölmek üzeredir. Çocuklar gençlik dönemlerinr kadar bedensel gelişimlerini tamamlamamışlardır.”
Aristoteles
“Nefes alan hayvanlarda nefes sayesinde dış hava, almayanlarda ise iç hava tutularak güç elde edilir. Bölünmemiş kanatlı böceklerin hareketleri sırasında vızıldamasının nedeni budur.İçteki hava diyaframa değdiği zaman bir sürtünme ortaya çıkar.”
Aristoteles
“ Abartılı duygu durumunda olanlar ya da bir şeye karşı aşırı derecede istekte bulunanlar çok kolayca hata yaparlar ve bu duygu şiddetlendikçe hata oranı da artar. Ateşi çıkanların duvarların üzerinde canlılar gördüklerini sanmalarının nedeni budur, duvardaki çizgilerden yola çıkıp küçük benzerliklerden büyük sonuçlara varırlar. Bu görüntü resimleri durumlarıyla paraleldir. Hastalıkları hafiflediği zaman yanıldıklarını kabul ederler, fakat hastalık ağırlaştığı zaman hareketleri bile bu görüntü resimleri belirler. Bu durumun nedeni merkezi organ ve tasvir resimlerinin ortaya çıkmasına sebep olan organ arasındaki organın aynı şekilde muhakeme edememesidir.”
Aristoteles