Peygamberimiz Çocuklara Nasıl Davranırdı?
Nuriye ÇeleğenPeygamberimiz Çocuklara Nasıl Davranırdı? Gönderileri
Peygamberimiz Çocuklara Nasıl Davranırdı? kitaplarını, Peygamberimiz Çocuklara Nasıl Davranırdı? sözleri ve alıntılarını, Peygamberimiz Çocuklara Nasıl Davranırdı? yazarlarını, Peygamberimiz Çocuklara Nasıl Davranırdı? yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Bir anne, ağlayan çocuğu susuncaya kadar sabrederse, Allah da ona bulunacak.”
Resûlullah ﴾ﷺ﴿
Peygamberimiz ﴾ﷺ﴿ diyordu:
“Sizin Allah yanında en hayırlınız, ailesine en iyi davrananızdır.”
Bu davranışın temelleri sevgi ve şefkatti. Bunların gösterimi ve onlara hissettirilmesi de davranışlarla olmaktaydı...
Çocuk öpülür mü ?
ོ
Düşündüler ...
Çözemediler...
Çareyi sormakta buldular.
Peygamberimizin huzuruna geldiler.
Soracakları vardı.
Sordular: “Siz çocuklarınızı öper misiniz?”
Soru ilginçti.
Çocuk öpülür müydü?
Peygamberimiz cevap verdi: “Evet, öperim.”
Bedeviler, çok şaşırdılar.
Dediler: “Vallahi biz öpmeyiz!”
O rahmet Peygamberiydi. Bu gönül kuraklığına şaşırdı. Bu merhamet çoraklığına üzüldü. Bedevilere dedi:
“Allah sizin kalplerinizden merhamet duygusunu çıkarıp almışsa, ben ne yapayım?”
İlgi, çocukların ruhsal ihtiyaçlarını karşıladığı gibi, fiziksel güzelliğini de etkilemektedir. Çok sevilen ve çok ilgilenilen çocuklar, fiziksel olarak da güzelleşirler.
Allah’ın, bizi nasıl sevdiği ve şefkat ettiğini anlamamız için verilen bir ölçücüktür annelik ve babalık duygusu.
O sevgi ve şefkat, o çocuk için O’ndan bize gönderiliyordu.
Rahim’i ve Vedud’u anlamak için.
O zaman daha iyi anlıyorduk.
Nefsimizdeki ölçücükle...
Çoğu zaman bu sevgi ve şefkatin o an kalbimize o isimden, o zattan aktığını düşünmeden sevip, şefkat ediyorduk. Ve o şefkatin, o ismin aynası olduğunu düşünemiyorduk. O sevgi ve şefkati verdiği için şükretmeden yaptığımız davranışın, tokatlarını çocuğun büyüdüğü zaman bize ve çevresindekilere sevgi ve şefkat göstermemesi ile mi yaşıyorduk acaba?
Yapmadığımız şükre, sabırla mı karşılık veriyorduk?
Kim bilir?
Çünkü biz şefkatin aynası olduğumuzu unutunca, çocuk da biz aynaları unutabiliyordu.
Çocuğun oyuncağına gösterdiğimiz ilgi, çocuk tarafından oyuncağa değil, doğrudan kendisine olan ilgi olarak dünyasına dönüş yapmaktadır...