Bu kitaptaki yazilari bir araya getiren sey, tek bir ortak fikrî kaygidir; bu, genel anlamda “okuma problematigi”, özel anlamda ise gelenegi okuma problematigidir. Gelenek kendi içerisinde çesitlilik arz ettigi, birçok farkli alan ve egilimi içerdigi için, bu yazilarda ele alinan konular da “dil”den “elestiri”ye, “belâgat”ten “dinî ilimler”e kadar birçok konuyu içermektedir. Bu çesitlilik ve farklilik tek ve umûmî bir teorik çerçeve içerisinde bir birlik olusturmaya engel olmadigi için de, bu yazilar, geleneksel düsünce alanlari arasindaki gizli irtibat noktalarinin kesfedilmesi ve bu alanlarin arz ettigi birligin ortaya konulmasi istikametinde tikel ve çesitlilik arz eden “deneyimler” konumundadir. Belki de bütün bu yazilardan çikarilabilecek en önemli netice, “gelenek” dedigimiz seyin tek bir fikrî sistem oldugu, fakat bu tek fikrî sistemin her bir özel epistemolojik alan içerisinde degisiklik arz eden tikel tarz ve dokular seklinde yansimis oldugudur. Örnegin dilbilimci Sibeveyh, Arap dilinin küllî kaidelerini ve teorik yapisini tespit ederken fikih, kelam, hadis ve kiraat gibi dinî disiplinlerde çalisan âlimlerin ortaya koymus olduklarindan büsbütün habersiz ve kopuk degildi. Ayni sekilde Cürcânî ve ondan önce yasamis olan belâgat bilginleri de, belâgat disiplini çerçevesinde ortaya koymus olduklari düsünsel faaliyetlerinde, degil nahiv ve benzeri diger dilbilim alanlari, kelam ve fikih usulü gibi nispeten daha uzak görülebilecek olan disiplinlerin belirlemis oldugu çerçevenin bile disinda hareket ediyor degildiler. Dolayisiyla bugün elestiri ve belâgat disiplinlerinin kelam, fikih ve tefsir gibi dinî ilimlerden bir an olsun ayri kalmamis oldugunu söylememiz, malumun ilamidir.
