Muazzam bir eser. Bir solukta okunacak cinsten...
Kitabı okurken psikolojik olarak çok zorlandığım kısımlar oldu. Hanımefendi/beyefendi olarak büyütülmüş kişilerin çok daha derinden hissedeceği bir roman.
Kitapta aşırı dindar bir baba , itaatkâr bir anne ve iki çocuğun hayatını okuyoruz. En ufak bir hataya bile tahammülü olmayan, hayatını günahlar üzerine kurmuş bir babanın , ona sımsıkı bağlı kızına yaşattıkları. Babasına duyduğu sevgi o kadar fazla ki haksız olduğunu bile düşünemiyor çoğu zaman.
Bir çocuğa yapılabilecek en büyük kötülük onun çocuk olma hakkını elinden almak değil midir? Şımarma , gülme , konuşma hakkını. Kambili konuşmak isteyip de konuşamadığında , kelimeler boğazına her düğümlendiğinde ben de yutkundum yürekten. Terbiye dediğimiz kelime nasıl da korkunç aslında, çocuklar üzerinde uygulandığında... Hele bir de din sosuna batırılmışsa (!)
Nijerya ve Hristiyan bir toplum anlatılıyor. Ama ne kadar bizden ne kadar yaralayıcı. 7 yıllık öğretmenlik hayatımda o kadar çok Kamililerle Jajalarla tanıştım ki ! Üstelik bir çoğunun İfeoma Halası yoktu.
Bazı bölümleri unutamayacağım. Feminist yazarların en bilinenlerinden belki Adichie, bu yüzden bende yeri hep ayrı olacak galiba. Bu kitabıyla da taçlandı yeri. Okuyun , okutturun ve lütfen tartışın, tartışalım...
