Saygıdeğer devlet memuru Joaquim Soares de Cunha, huzurlu ve saygın hayatını, onu çok seven ailesini birdenbire terk edip bambaşka bir hayat kurar kendine. Artık dünyevi zevklere gark olmuştur ve tek kelimeyle serseri bir yaşam sürmektedir. En yakın dostları batakhane insanları, ayyaşlar, evsizler ve kaldırım gülleridir. Tek yaşam kaynağı ise elinden düşürmediği içkisi. O artık Quincas Suçığlığı’dır! Gün gelir, pislik içindeki bekâr odasında cansız bedeni bulunur. Terk ettiği “eski” ailesi istemeye istemeye bir cenaze töreni düzenler. Joaquim’in saygın anısını yeniden yaşatmaktır tek arzuları. Ancak Quincas Suçığlığı’nın “ayyaş” dostları cenazeye gelip onu tabutun içinde gülümser halde bulduklarında, ölmediğine kanaat getirip son bir parti için yanlarında sürüklerler. Saygın Joaquim Soares de Cunha ölmüş olsa bile Quincas Suçığlığı’nın bu fani dünyada son bir eğlenceye daha hakkı vardır ve yeniden ölecek olsa bile yeni hayatına layık bir biçimde ölmelidir…
Yayımlandığı ilk günden (1959) beri klasikleşen, tiyatroya ve sinemaya da uyarlanan Quincas Suçığlığı’nın Ölümü ve Ölümü hacmen küçük olsa da insanı sarhoş eden anlatımı, ilk harfinden son noktasına kadar zirveden inmeyen eğlencesiyle Brezilyalı yazar Jorge Amado’nun neden büyük bir usta olduğunu tekrar tekrar gözler önüne seriyor.
