Yazılarla hadisələri, mühiti və çevrəni, obrazlardaki hiss və həyəcanı, sevgini və nifrəti, erotikanı və şəhvəti bütün bunları oxucusuna yaşatmağı həqiqətən bacarır Fyodor Mihayloviç Dostoyevski.
Əsər ümumi olaraq axıcı və anlaşılandır.İlk başlarda obrazlar bir qədər qarışıqlıq yaratsa da kitab növbəti bölümlərdə özü özünü açıqlayır.
Mən isə xüsusən Aleksey İvanoviçin Polina üçün özünü alçaltdığı bölümü və İvanoviçin öz otağına daxil olarkən Polinanın qaraltısını gördüyü hissəsini çox böyük şövqlə oxudum.Həqiqətən hadisələr o qədər həyəcanlı hal alır ki, bəzi yerlərində kitabdan qopmaq qeyri-mümkün idi.Sonlarına doğru isə birnöv oxuduqca oxumaq zorunda qalırdım.Dostoyevski çox əsərində olduğu kimi bu əsərində də kitabı bitirən oxucusunda çoxlu təəssüratlar və izlər qoymağı bacarıb ,fikrimcə ( Ən azından bu məndə belə oldu )
Sonluq isə üzücü idi.Bütün şıltaqlıqları ilə miras üstündə bir-birini didən insanlar, general, məhv olmuş İvanoviç, xəstə Polina, mister Astley, m"le Blanche, De Qriye bütün hərkəs bir tərəfə səpələnir.
Fikrimcə, əsərin ən xoşbəxt obrazı m"le Blanche idi.
Bütün bu qeyd elədiklərimdən savayı məndə ən çox təsir qoyan isə şübhəsiz bir birini sevən iki obrazın heç vaxt normal şərtlər daxilində bir araya gəlməməsi və sonluqda bir-birlərindən bixəbər ayrı-ayrı yerlərdə öz həyatlarını sürdürməsi idi.
(Dostoyevski bununla bizi o sevgiyə möhtac qoyub əsərini bitirir)
#
Fyodor Dostoyevski 
Qumarbaz