Birçok insan düşündüğünü sanır, aslında yaptıkları sadece önyargılarını yeniden düzenlemektir. Çünkü işlevselciliği öylesine kanıksamıştır ki beyin(burada psikoloji de devreye giriyor), insan artık daha pragmatist düşünmeye başlamıştır.
Hatta bu pragmatist işlevselcilik öylesine sirayet etmektedir ki;
- Felsefeyle mi ilgilendiyorsun?
+ Evet
- Felsefe karnın mı doyuracak?
Elbette buna karşılık olarak, felsefe ruhumuza cesaret katar diye karşılık verilebilir ancak düşünce böylesi bir pragmatist noktaya varmıştır ki artık bu psiko-felsefi edilgenlik hali, düşüncede durağanlıkla eş anlama gelmiştir. Ancak trajik olan şudur ki zihin bir kalıp veya isimden ibaret değil bir oluştur. Fiildir. Bu noktada pragmatizm her iki zıt görüşte de ''faydacılığı gereği'' bulunuyor olsa da bu onu kendi çelişkisidir.
Pragmatist felsefenin bu çelişkisinin yanında kitap da Derrida gibi anlaşılması oldukça güç, öznelliğin uç boyutlarını yaşayan bir isimin, kaleminin suyunu sıkarak romantizm ve pragmatizm çerçevesinde analizini yapıyor. Derrida’nın tam anlamıyla dekonstrüksiyonist bir isim olması onu postmodenist yapıyor olsa da kitap oldukça derinlemesine bir bağlama yoluna giderek Derrida'yı romantik pragmatizme iliştirmiş.
Kitap tam olarak edebiyat felsefesi üzerine kurulmuş bir teori kitabı.
John Dewey ve William James'in kuramları çerçevesinde ele alınan pragmatizmi bu kitapta sevebilirsiniz. Ancak pragmatizmi tam olarak karşılayan bir yaklaşım değil bence kitapta ki...
Nietzche gibi yapısökümcü bir duruşu olan Derrida üzerine yapılan edebi analizler mutlaka okunmalı diye düşünüyorum. Alanında çok ama çok başarılı bir eser.
