Can dostlarım benim...
Sevgili Nidam, Çiçeğim, Sitarem ve Feyzam...
Ne kadar küçüktük hayatın acı gerçekleriyle yüzleştiğimizde. Ne kadar kırıktı kanatlarımız.
Bizim için şans olduğunu bilmeden, adı “okul” ama gerçekte bize “yuva” olan yerde birbirimizin eksik kanadı olduk. Gördük ki eksik kanatlar uçmaya engel değilmiş.
Bize kazandırılan vizyonla, sunulan sevgiyle, verilen eğitim ve öğretimle sadece uçmayı öğrenmedik, aynı zamanda sevmeyi, inandığın şeyler için mücadele etmeyi, hoşgörüyü ve birbirimizi kucaklamayı da öğrendik.
Feyzacım, tekrar başlamak için hiçbir zaman geç değildir, mantıklı olmak ne demektir?
Sitarecim, hayat bir sanattır ve gülmek en büyük sanattır...
Çiçekçim, nezaket ve zarafet, zafiyet değildir
Ve
Nidacım, bazen ses vermek, başkalarına ses olmak fedakârlık gerektirir...
Bunları sizlerle öğrendim!
Ben size ne mi öğrettim? Ona, bu kitabı okuyunca siz karar verin...
Itır
“Kadın olmak, aile olmak olamamak, dostluk, anne baba kavramları, mezhep ayrılıkları, eş olmak, sevgili olmak ve en önemlisi iyi bir birey olmak için doğru yerde, doğru insanların elinde olmak ne demek?” diye zaman zaman kafanız mı karışıyor?
