Kitabın ilk sayfalarında Ahmet Cemal'in oldukça açıklayıcı ve bilgilendirici sunuş yazısı bizleri karşılıyor. Zweig'in 'eşsiz üslubuna' biraz daha yaklaşarak eski tercümeyi güncellendiğini ifade ediyor.
Zweig, Erasmus'un düşünce yapısını anlatırken vurguladığı noktalar, 20. yüzyılın ikinci yarısından itibaren, aşama aşama ortaya konulur.
Erasmusu enine boyuna inceleyen güzel bir biyografi.Hümanizmin öncüsü Erasmusun Birleştirici ve uzlaştırıcı görüşleri Avrupa halklarının birleşmesi ideali zamanın şartları düşünüldüğünde gerçekleşmez.Ancak yazdıkları ve barışseverliği ile tüm Avrupa halklarının saygı duyduğu bir isim olur.Hatta katolik papa ve imparatorlar bile önünde saygı ile eğilir.Biyografide Erasmusun kişiliğindeki zaafiyetlerde işlenmiş.Her zaman ortayolu bulmaya çalışan,savaşmaktan kaçan,korkak yapısı çirkin suratı ve hastalıklı bünyesiyle devrim yapabilecek bir karakterde değildir.Dönemin ünlü ismi Martin Luther ise onun aksine kaba saba savaşcı ve atılgan bir kişiliğe sahiptir.Ancak Luther ise haklı olduğu savaşında bile yaptığı hatalar ile pişmanlıklar yaşayacaktır sonunda.Hatta Erasmus onun haklı olduğunu düşünse bile hep geri planda kalma içgüdüsüyle gittiği yolun kanlı olduğunu düşünerek açık destek vermekten hep kaçınacaktır.Erasmusun kişliğine baktığımızda hep tarafsız kalmaya çalışan hem katoliklere hemde Luther yanlılarına şirin gözükmeye çalışan ortayolcu silik bir karakter olduğunu anlıyoruz.O dönem hümanizmin yıklışının sebebi de belki bu yüzdendir.Ancak bu mücadelesi başarısızlığa uğrasa da Ondan sonra gelen Montaigne,Diderot Schiller gibi düşünürler hümanizmin ateşini yakmaya devam ettirmişlerdir.
Sadece Erasmus ile sınırlı kalmamış, dönem ile ilgili her şeye ucundan biraz değinmiş sevgili Stefan.
Bunu o kadar ince bir ayar ile yapmışki tadı damağınızda kalıyor ve kişi/konu hakkında daha çok bilgi edinme isteğı uyanıyor içinizde. (Luther, V Henry ile ilgili olaylar gibi..)
Hümanizm üzerine güzel bir kitap, sadece hoşgörüye, özgürlüğe,
Bu görsel ünlü ressam Dürer'in Erasmus'u betimlediği bir tablosu. Altta yazanlar ise Stefan Zweig'ın Erasmus'u betimlemek için kurduğu cümleler. İfade ediş biçimlerinin birbirinden farklı olması karşılaştırma yapmayı imkansız kılsa da ben bunu yapmaktan çekinmeyeceğim; bence açık ara ile Zweig, eline aldığı kalemle, kurduğu
Zweig bu eserinde Avrupa nin ünlü hümanist bilgini Erasmus'un hayatını ve fikirlerini incelemeye almış.Erasmus ile birlikte çağdaşı Martin Luther in hayatını da zaman zaman ziyaret ediyoruz. Özellikle Erasmus ve Luther arasındaki mektuplar hayli ilginç.İkisinin de karşı durduğu şeyler aynıdır fakat yöntemleri farklıdır.Luther deki bağnazlık ve şiddet yanliligi Erasmus u rahatsız eder.Luther Erasmus ile tarafını güçlendirmek ister fakat Erasmus hiçbir gruba mensup olmak istemez.Mucadelesini kalemiyle bağımsız sürdürür.Zweig e göre Erasmus bagnazligin her türlüsüne karşı çıktı,sonsuza dek adalete hizmet etmek istedi.Bu özgür kafa hiçbir dogmanın savunuculugunu yapmadığı için nefret ve alaya hedef oldu.Onu lanetleyenlerden biri de dolayısıyla Luther oldu.Erasmus a göre "Bağnazlığın varabilecegi nokta,günün birinde kendi başını yemektir.Akıl ise beklemesini ve direnmesini bilir.Kimi zaman çevresindekiler sarhoşluk içerisinde tozuttuklarinda susmak zorunda kalır.Ama sesini duyuracağı günün de geleceğini bilir,çünkü hep gelmiştir."
Erasmus anlayışı ile düşünmek,bağımsız düşünmek demektir.
Kitabı ne kadar anlatsam az,şiddetle tavsiye ederim.Onlarca alıntı yapabilirim. Zweig tabiki Deliliğe Övgü'ye değinmeden olmazdı.Ona göre Deliliğe Övgü,bugüne kadar kaleme alınmış en etkili taslamalardan biridir.
Uzun süredir okuduğum en iyi kitaptı, her dizesini alıntıladım neredeyse. Stefan Zweig'ın kaleminin kuvvetini vurgulamaya zaten lüzum yok ama diğer kitaplarından farklı olarak deneme türünde yazılmış olduğundan sanırım daha çok bana hitap ediyordu. Esasında Erasmus'un biyografisi niteliğinde olan bu kitap, Erasmus anlayışından, bu anlayışın tarihteki öneminden ve insanlığın bu anlayışa olan ihtiyacından bahsediyor. Erasmus'un yaşantısı üzerinden, onun duruşunu, Luther çizgisiyle olan farklılıklarını ve günümüze uzanan etkisini anlatıyor. Stefan Zweig'ın da bireysel dünya görüşüyle paralellikler içermesinden ötürü Zweig, Erasmus'u gerçekten çok güzel kaleme almış. Günümüz dünyasının bu insancıl, birleştirici ve makul anlayışa her zamankinden daha çok ihtiyacı var, şiddetle tavsiye olunur.
16. yüzyılın başlarında, Savaşların, nefretin, bölünmelerin, yıkımların, ölümlerin egemen olduğu , bağnazlığın hüküm sürdüğü dünyada, bilgelik merdivenlerinin en üst basamağında duran bir adam bir düş kurmuştu.Bütün Avrupa’nın hümanizm çatısı altında birleştiği, soylu bir düş. Bir insanlık düşü ki, nefretin hoşgörüye, düşmanlıkların barışa,
Stefan Zweig okumaya bi dostumun tavsiyesi ile başlamıştım.5 ayda 16 kitabını okudum.Dostum"satranç en ünlü kıtabıdır ama Zweig dünyanın en iyi biyografi yazarlarındandır" demiştı.Bunu
Desiderius Erasmus'un hayatı zaten başlı başına bir yapıt.Bu yapıt Zweig'in kalemi ile buluşunca başyapıt bir eser olmuş.Her satırını soluksuz okudum. Avrupa Birliği'nin fikir babası, Hristiyanlığin iki mezhebini nerdeyse birleştirmeyi başarabilen. İnsanlık tarihine hümanizmin babası olarak geçmiş bir sanatçının hayatını okuyan kimse kesinlikle pişman olmaz derim.İnsanın fitratında var olan ' bu kimlerden' sorusuna kendinden denmesini başarmış bir insan. Martin Luther ile yaşadıkları sırasında takındığı tavır o gün itibari ile yadırğanabilir ama belki de bu yadirğanan tavır Erasmus'u bugün kimseden yana değil barıştan ve insanlıktan yana bir sanatçı diye niteleyip parmakla göstermemize vesile olmustur.
Okuyanların kesinlikle pişman olmayacağı bir başyapıt.
Desiderius Erasmus…
Kitap 1469 yılında hayata gözlerini açan Desiderius Erasmus’un hayata kısmen nasıl atıldığını, fiziksel özelliklerinin yanında karakter olarak da kendine has niteliklerini ve tarihsel süreçte yaşadığı tecrübeleri geniş bir perspektiften anlatıyor.
Erasmus’un zaferi Rönesans içinde hümanizm düşüncesinin muazzam yükselişine ön
İnsanın yaşamı bir anlamda kendini bulma yolculuğudur. Bu yolculuğun her durağında kendimizi tanıdığımızı zannederiz. Bu bir zandan başka bir şey değildir esasında. Çünkü her geçen gün öğrendiklerimizle, hayatın karşımıza çıkardığı zorluklarla kendimizi yeniden inşa ederiz. Ve her defasında diğer insanların bizi olduğumuz gibi anladığı yanılgısına
