Insan hep insan. Yine insan... Aynı dönemde yaşayan farklı milletlerden, ülkelerden insanlar da olsak, farklı zamanların başka başka toplumlarına da.ait olsak, acılarımız aynı. Kavgaların hiç bir anlamı yok. Hepimiz aynıyız. Aynı yerden açılan yaranın sızı hepimizde aynı. Başka topraklara kaçmak zorunda olmanın, herşeyini bırakmanın, kimsesiz, köksüz kalmanın duygusu aynı. Insan insana bunu hiç yapmasaydi keşke, yapıyor olmasaydı, yapacak olmasaydı. Kitap da da dediği gibi, belki hiç karşılaşmayacagim hayatlarla tanıştım şimdi. Onları Şükrü Erbasi'in dediği gibi : "Gittiği en büyük uzaklık evinden işi olanlara
Ne aşk,
Ne özgürlük,
Ne barış anlatılabilir.."
Bu benim içinde böyle olsaydı, bu kitaptan bu kadar etkilenebilir ve duygusunu anlayabilir miydim bilmiyorum. Yine de tevsiye listeme eklenmiş bir kitap.
Atalarımızın yasını tutmak zorunda değiliz, öfkesini ,sevincini yakamiza ilistirmesekte olur. Dünya daha güzel olur. Keşke birbirimize hiç tanışmamış gibi bakabilsek.
