Dedem eline değdiğinin ruhuna çarparsın derdi
sanki bana en olağan yerimden çarpmışsın da kırılmamışım gibi
sanırım çarpmaya değil de düşmeye inandım ben
mevsim kışa dönerken göçmeyi unutturan yerlere
evren durmaksızın genişlerken
benim kelimelerden başka gidecek yerim yok