“Su azizdir; insanı yükseltir.” “Su” ile Allâh’ın “Aziz” ismi arasında çok anlamlı bir ilişki/örtüşme vardır. Aziz, Allah’ın güzel isimlerinden birisidir ve “Yüceler yücesi, kadri ve kıymeti her türlü idrakin ötesinde kalan” demektir. İrfani dilde su, hayatın/dirilişin/ilmin kısaca “Hayy” oluşun remzidir. Su nasıl hayatın/dirilişin kaynağıysa “Vahiy” de tıpkı onun gibi kalplerin hayatı ve dirilişidir. Bu nedenle Allah, Kur’an’da vahyin/ayetlerin işlevini anlatırken su/yağmur benzetmesini kullanır. Hz. Peygamber de bu gerçeği “Allah’ın benim vasıtamla gönderdiği hidayet ve ilim bol yağmura benzer” sözüyle açıklamıştır.
Anlaşılıyor ki, Kur’an’dan/vahiyden/ayetlerden uzak kalmak insanın zihnini, kalbini, bedenini susuz bırakmak demektir. İrfani yaklaşım Kur’an’da geçen “yağmur sonrası güzel beldenin bitkisi/ürünü bolca çıkar” ayetini yorumlarken “güzel belde/verimli ülke” anlamında kullanılan “beledü’t-tayyib” ifadesini mü’minin kalbi olarak tanımlamıştır. Bu da bize Kur’an’dan kopmuş bir insanın/kalbin çölleşeceğini ve vahye uygun bir düşünceyi/hayatı yeniden kuramayacağını vurgulamaktadır. Bu yüzden olacak ki Hz. Peygamber muhteşem bir dua örneğinde şöyle söylemiştir: “Ey Rabb’im! Kalbimi su ile temizle/arındır ve Kur’an’ı/Vahyi kalbimin baharı kıl!”
Allah, Kur’an’ın sıfatlarından birini bize “Aziz” olarak vermiştir. Bu kitabı yaşamlarının ekseni yapanları Allah “zelil” olmaktan çıkarıp “Aziz” kılar. Evren her gün/an değişmektedir. Hiçbirimiz sabah güneşin doğuşuyla batışı arasında aynı yerde değiliz. İkbal’in deyişiyle: “Sadece yolcular değil yollar da yürümektedir.” Öyleyse değişen/genişleyen alemlere rahmet olan Hz. Peygamber’in diliyle bize ulaşmış olan Kur’an’a da her gün güneşin doğuşuyla yeniden bakmalıyız. Onun hayat verici, diriltici yağmurundan kendi çağımıza yeni nefesler/baharlar sunmalıyız.
