Şimdi görsen tanıyamazsın,
Beni birkaç serseri karanlıkta kurşunladı;
En berbat sokaklarda yalnızlığa karıştım.
Bütün insanlar düşmanımdı,
Bir sabah uykusunda herkesle barıştım.
İster kirpiklerime en uzun zincirleri,
İster kaşlarıma en ağır taşları bağlayınız.
Ölmek mühim değil, ölmekten korkmuyorum;
Yeter ki üç beş dost arkamdan ağlayınız.
İstanbul'da insanlar güzel giyiniyor;
Benimse şu gördüğünüz yamalı pantolon,
Beş sene önceki bayramlığım;
Ve şu yırtık gömlek, en yenim.
İstanbul'da artık herşey unutulsun,
Rezillik İstanbul değil, rezillik benim.