Perniola’ya göre zamanımızda sanat, özerkliğini yitirerek piyasaya
ve kitle iletişimine kaynar. Gizemli atmosferinden, aurasından ve
eleştiriden yalıtılır. Peki geriye ne kalır? Sanatın gölgesi kalır. İşte
Perniola bu gölgede günümüz estetiğini ve geleceğin sanatını keşfe
çıkar. Modernliği ve çağdaşlığı tartışır. Walter Benjamin’den, Gilles
Deleuze ve Giorgio Agamben’e birçok filozofu; Andy Warhol’dan,
Joseph Kosuth ve Guy Debord’a sanatçıları; Derek Jarman’dan Wim
Wenders’e sinemacıları tarayarak, çağdaş bir sanat felsefesinin veya
felsefi bir sanat ve sinemanın olanaklarını arar.
Mario Perniola zamanımız estetiğinin en etkili teorisyenlerinden biri
olarak önemli bir yol açmıştır. Bir eserin gölgesinin o eserden daha
önde olduğuna ilişkin tezi çığır açıcıdır.
Hugh J. Silverman
Bugün “seyirci kitlesi” dendiğinde, Bourdieu’nün toplumsal seçkinlik
kategorisi kapsamına aldığı, uzmanların ve geleneksel müze
ziyaretçilerinin oluşturduğu dar elit topluluğu kastedilmez. Sanat dinini
takip eden saygılı mutlu azınlığın yerini, bir kâfirler kitlesi almıştır
– çağdaş sanatın tahrikleri karşısında umursamazlık ya da açık ret
tutumu içinde olan bir kitledir bu. Çağdaş sanat ile toplumun çok
büyük bir bölümü arasında, çarpıcı bir kültürel kopukluk oluşmuştur.
Bu yüzden, çağdaş sanat ile seyirci topluluğu arasındaki ilişki, artık
takdir ve hayranlık isteği üzerine değil, tahrik ve skandal üzerine
kuruludur. Dolayısıyla sanatsal değer, enformasyon ve iletişim
piyasasına dayanma eğilimi gösterir.
Mario Perniola
Kapak: Man Ray, Torso, 1923.
