Yaşar Kemal çoğu eserinde yokluğun pençesinde kıvranan hayatları hikaye ediyor. Kısa hikayelerden oluşan bu eserde beni halden hale soktu.
Yokluk, açlık, sefalet, perişanlık, ezilmişlik..
Bu hali anlatmaya bu kelime kalıpları dışından tabir bulmakta imkansız.
Fakir ama gururlu; Çalışkan ama bir türlü önünü göremeyen..
Sarı sıcak kavurucu güneş altında Çukurovada pişmeye mahkum bu canlar. Üstüne üstlük hayatlarını daha da zorlaştıran yetkili insanlar, ağalar var..
Birbirlerinin yarasına basmalarıda cabası.
Bilmem ki bu insanoğlu niye birbirine böyle eder. Babasız kimsesiz İbrahim'in çocukların alay malzemesi olmasına mı yanayım (babasıyla olan dünyasının hayali..), Şahan Ahmedin bunca zorlukla edindiği tarlanın haince elinden alınışına mı yanayım, İsmail'in doğan çocuğuna süt anne bulamamasına, gözünün önünde erimesine mi?
İnsan insana kendi acılarının baskısıyla şifa olamayabilir; birbirinin kurdu da olmayabilirlerdi!
Ve yine insanın dilinin ayarsızlığıyla verebileceği tahribatların ruhda yarattığı yangınları göstermede güçlü bir eser oldu benim için. Artık bir tutun şu dilinizi eşek arıları sokasıcalar. Sakinim..
Yaşar Kemal Kendini Anlatıyor adlı kitapta sıkça geçen öykü. Bu öykü için şunları demişti:
"1948’de “Bebek”