Bir zamanlar uğur böceğinin şans getireceğine inanan bir kız varmış adı Gizem olan. Yanlızlığın verdiği karamsarlığı uğur böceklerine yükleyen bir kız çoçuğu idi bir zamanlar. Babasının kendisini götürdüğü orman da parmağına konan uğur böceklerinden dilerdi ailesini...
Kayıpları o zamanlar daha anlamlı olurdu. Annesinin mavi gözlerinde ki berrak ışıltıyı hissederdi iliklerinde...
Şuan yüzük parmağına konan uğur böceği eski günlerini hatırlatsa da daha anlamlıydı... Yanında sevdiği adam vardı her ne kadar sevdiği adamın kalbi ağır hasarlar alsa da kendisi için yaşam savaşı veriyordu. Bunda karnında ki minicik noktanın kalp atışları büyüktü. Bir de gri puslu gözlerin vedası...
Başlangıç noktasına gelene kadar verdiği mücadele aslında bir hiçlikle sunulmuştı önüne. Zorunlu bir yuva da ne kadar mutlu olabileceğini düşünürken sevdiği adamın az ilerde güneşin kızıllığına düşen gölgesine baktı. ' Bu bile yeter' diye düşündü. Parmaklarının arasına götürdüğü siğaradan derin nefes çekerek güneşin batışını izleyen erkeğin varlığı bile huzur dolduruyordu içini.
" Yeniden başlıyoruz" demişti. Yeniden başlarken dağılanları toparlayacak gücü bulamasa da kendinde sevdiği adamın " Seni sevebilirim" cümlesine sığınıyordu.
Kalbinde ki aşk her ikisine yetecek büyüklükteydi. Sadece ufacık bir sevgi bir ömür yetebilirdi. Yüzük parmağına konan uğur böceğine fısıldadı " Beni sevsin lütfen" diye....
