Kimi taşın dilini anlar
Taşla anlatır aşkını
Kimin eli kalem tutar
Yazıyla anlatır aşkını
Kimin dili bülbül gibi şakır
Sözle anlatır aşkını
Kimi kendini aşar
Susarak anlatır aşkını.
İlhamla...
Ah her hastalığa deva buldum da şifa bulmadı nefsim! Otuz sene halatın bir ucundan o, bir ucundan ben çektim! Cehennemle cennet arasındaki bu yarış sürerken, sarsılan ellerimden kan damlattım ben. Sonunda bir örsün üstüne serdim de nefsimi on iki sene dövdüm çekiçle kıvılcımlar saçarak. Ve bir gün gömleğinden sıyrılan bir yılan gibi, buruş buruş benliğimi bıraktım rüzgârlara.
Ah kolay mı O'na ulaşmak! 1200 sene önce bir derviş aşkın yağdığı bir sahrada soruyor Rabbine: "Nasıl ulaşırım Sana!" Cevap bir mızrak gibi saplanıyor göğsüne: "Nefsini bırak!" O nefis ki, üç sınıf insanla Rabbi arasına kalın perdeler geriyor: "Zühdüyle kendini aldatan zâhid, ibadetiyle başkalarını hor gören âbid, ilmiyle oyalanıp haktan kopan âlim!"