Halkım!
Soluklanmız kıvılcıma dönüşecek
Kanlanmızın suzuldugu imbikten damlayacak .
Daracık bir dünya .
Küçük bir pencere
Oradan boy atacak gelecek bahar.
Sarmaşık kollu inancım seni çalamayacaklar yere.
Daha ne kadar zaman bir duvar olabilirim, rüzgârı kesen?
Daha ne kadar yumuşatabilirim
Güneşi, gölgesiyle elimin.
Durdurarak mavi oklarını soğuk bir ayın?
Sırtımı kuşatıyor, kaçınılmaz bir biçimde,
Sesleri yalnızlığın, acının."