1. Ağrı var, sevgi də var. Həyat palitrasında kiçik uşaqlar bu iki çaları səhvsiz tapırlar.
2. Sağ qalmanın rəngi ağ-qaradır. Yaşamaq uğrunda mübarizə apararkən heç bir "amma"ya yer yoxdur.
3. Eyni əzablı yollardan keçəcəyiksə, yeni həyat nəyə gərəkdir?
1. Kimsə:"Qaz kamerasından qaçdıq, amma kartof qabığından öləcəyik",- deyir və biz gülürük.
2. Necə ölmək daha yaxşıdır- donaraq, yoxsa yanaraq? Qazdan, yoxsa güllədən?
3. O, sübut edir ki, on iki illik Hitler reyxi insandakı bütün yaxşılıqları məhv etmək üçün kifayət deyil.
4. Doğrudanmı, biz yüzlərlə mil yolu sırf yox olmaq üçün qət etmişik?
5. Kim bilir, bu ölülər nə vaxtdan ölüblər? Bəlkə də, onları məndən bir neçə nəfəs ayırır.
Dəhşətin bizə nə öyrətdiyini seçə bilərik. Kədər və qorxu ucbatından qəzəbli birinə çevrilə bilərik. Ədavətkar, yaxud da uyuşuq birinə çevrilə bilərik. Ya da içimizdəki uşaqsayağı, canlı və hər şeylə maraqlanan bir parçaya, məsum hissəmizə tutuna bilərik.
İnsanlara kömək etmək normaldır, köməyə ehtiyac duymaq da normaldır, lakin başqasının öz-özünə kömək etməsinə şərait yaratmaqla ona xeyir yerinə, zərər vermiş oluruq.
Yaşaya bilmədiyimiz həyat necə də asanlıqla ucaltdığımız yeganə həyata çevrilir. Nəzarətin əlimizdə olduğunu, həmişə əlimizdə olduğunu, etməli olduğumuz və edə biləcəyimiz, deməli olduğumuz və deyə biləcəyimiz şeylərin gücə sahib olduğunu fikirləşirik. Bunları etsəydik və ya desəydik, ağrıları sağalda, əzabları silə, itkini bərpa edə biləcəyimizə inanırıq. Biz edə biləcəyimizi və ya etməli olduğumuzu düşündüyümüz seçimləri necə də asanlıqla ilahiləşdirə bilirik.