Jan Valjan uzun uzun ağladı. Kanlı gözyaşları döktü; bir kadın gibi, korkan bir çocuk gibi ağladı. Kendisinden korktu ve utandı. Hayatına baktı ve dehşete düştü. Ruhuna baktı, onu da karanlık buldu. Oysa hayatının ve ruhunun üzerine yepyeni bir güneş doğuyordu, umut güneşi, Cennet aydınlığında şeytan görür gibi oldu. Kaç saatini böyle ağlayarak geçirdi, ağladıktan sonra neler yaptı, nereye gitti bunu hiç kimse bilmiyor...