Selahattin Demirtaş'ın kalemiyle tanışmayanınız varsa çok eksik kalmıştır, doğu insanının duygularından, kültüründen, kaderinden. Okuduğum her kitabında kitabın kapağını kapatıp düşündürür, hüzünlendirir, sorgulatır beni. Hep söylerim siyasi kimliğini bir tarafa alarak okuyun Selahattin Demirtaş'ın Seher'ini, Devran'ını, Leylan'ını. Ben eminim okumayıp, geç kalmışlığınıza üzüleceksiniz..
On iki kısa hikaye. On iki hayat. Seher'in hikayesi dağladı içimi. Alışılmış idi yaşadıkları, kadınların kaderiydi töre. Peki masumiyeti Seher'in? Güvenmek miydi suçu, yoksa masum, kirlenmemiş kalbi miydi? Alnına dayanmış silahta hâlâ küçük kardeşi için çırpınması mıydı? Doğduğun coğrafya bizim topraklarımızda kaderindir ne yazık ki...
Seher ile sınırlı değil tabii ki hikayeler. Deniz kızı olan Mina, cezaevinin penceresindeki serçeler, Hamdullah Usta'nın Rukiye'ye olan sevdası. Bazı sevdalar içten içe yaşanır ya, Hamdullah Usta bunun örneği.
Kısacası yüreğini bırakmış satırlarında Selahattin Demirtaş. Arka kapağında Zülfü Livaneli şu notu bırakmış: "Acılar karşısında duyarlı bir yüreğin çığlığını yansıtan bu öyküler, siyasetten çok uzak daha derin bir insani damara dokunuyor."
Daha okumayanlara iyi okumalar dilerim
