Fiziksel acıyı göğüslemek kolaydı. Nasılsa bir gün geçerdi. Yüzündeki ifadeye de sahip çıktığında acını kimse göremezdi. Ama ruhunun çektiği acı, zihnini de yanına alıyordu. Beyin hasar aldığında... İşte o zaman insan kendini tanıyamaz hâle geliyor, mantık denen şey ne zaman döneceğini bilmediğin bir tatile çıkıyordu.