Bu kitabı bir kitap tanıtım sayfasında uzun bir alıntısı sebebiyle almıştım. Kişisel gelişim olduğundan habersiz sırf o bölüm yüreğime dokundu diye. Sevdim mi sevdim. Ama o bölüm olmasa alır mıydım bilemem O bölüm o bölüm diyorum (sf:151-153) işte o bölümün bir kısmı şöyle;
Babası en derin yarası olanlara...
"....Baban seni seviyor ama sevgisini gösteremiyor... Gösterilmeyen bir sevginin ne değeri var ki? diye sorguluyorum seni. Bir gece bile olsun dizinde uyuyamadığım zamanlarım, şefkatinle hiç okşamadığın saçlarım, Evladım! diye sarılıp hiç öpmediğin korkularım ve içimde, Keşke benim babam da...diye başlayan hayallerim sorguluyor seni. Artık eskisi kadar kızgın değilim sana. Ama şunu bil ki ben o küçücük yüreğimle sana tutunmaya çalışırken, sen o kocaman bencilliğinle hep ittin beni. Sonra ne oldu biliyor musun? Sende bulamadıklarımı hayatım boyunca hep başkalarında aradım. Sayende sevgiyi hiç tanıyamadım. Yanlış kararlar aldım. En ufak bir ilgiyi, kocaman bir sevgi sandım.Hayatım boyunca bir orta yol bulamadım. Hep uçlarda dolandım. Ya aşırı bağlandım ya da hep kaçtım.
....
Babası tarafından sevilmemiş, uyumadan önce masal dinlememiş bir çocuğa sevgiyi anlatamazsınız. Yaşayabileceği en büyük sevgisizliği, ilgisizliği ve kimsesizliği yaşamıştır çünkü. Çocuklarınızın kahramanı olamadıktan sonra ne olduğunuzun hiçbir önemi yok bu hayatta. Her şeyden önce onların kahramanı olun, en büyük acısı değil."
.
.
"Zamanında sıcacık bir sarılmayla iyi olacak dertler, üzerinden seneler geçince şifası olmayan bir hale geliyormuş."
.
.
Kitaplarla ve sağlıkla kalınız efendim. (2023/4)