Erhan Pınarbaşı öykücülüğümüzde yeni bir ses, çileli yazı/sanat yokuşunu aşacak bir soluk. O, dünyaya, doğaya ve çevresine hep bir iç kamerayla bakıyor. İç kamerasının çerçevelediği bakış ortamında, gördüklerini, birbirini seven sözcükleri buluşturarak, el ele verdirip tüm canlılığı ve güzelliğiyle yeni bir yaşam kurguluyor. Bunlar; çoğumuzun ayrıntı diye arkaya attığı, bazılarımızın da hiç görmediği ya da görmemekte direndiği insan manzaralarıdır. O yaşamlar, o insan manzaraları gün ışığına çıkınca, çoğunluğu ilgilendiren birer olgu olarak sanata dönüşür. Pınarbaşı'nın öykülerinde doğanın tüm güzellikleriyle, kültür coğrafyamızın şimdiye dek görmediğimiz ayrıntıları ve insanımızın dışa kapalı arka penceresi gözler önüne serilmektedir.
