Bazen kalkıp gidesi geliyor insanın çok uzaklara hiç kimseyi tanımadığı bir yere… Sıfırdan başla hayata, baştan başla her şeye, hiçbir şey yaşanmamış gibi. Hiç olmamış gibi gidesi geliyor insanın ama gidemiyor. Orada kaldığı her an şehir ona küfrediyor sanki. Her zaman geçtiği yollar ona daralıyor ve her baktığı yer onu anımsatıyormuş gibi… Sonra karar veriyorsun gitmeye, biletini alıp eşyanı hazırlıyorsun. Seni yolcu etmeye bir kişi bile gelmiyor, tek bir kişi bile “Gitme!” demiyor. Biri çıkıp gitme dese gitmeyeceksin biliyorsun ama o kadar eminsin ki yalnızlığından aklına bile gelmiyor bunların hiçbiri. Kalkış saati geliyor ve tam o anda arkadan bir ses geliyor. Anılar! “Dur gitme, beni bırakıp nereye gidiyorsun ?”
