“On altı yıl önce yaşadığım olayları yazarak, bir başka tanık daha bulmaya çalışıyorum; buruk bir şehvetle anımsıyorum olanları. Üç kilitli gizli kasamdaki bu not defterini hiçbir insan gözü görmeyecek. Biter bitmez ateşte yakıp küllerini savuracağım; ama eski anıları kâğıda aktarmak, dinmeyen bir acıyı törpülemeye yarayacak. Geçmişin o boğucu döneminin her eylemi, her sözcüğü, özellikle de her utancı belleğime kazılı; sürekli geriye dönüyor, kabuk bağlamak bilmeyen bir yaranın izlerini arıyorum. İçimde duyduğum acı mı, yoksa ürperti mi, tam anlamıyla bilemiyorum.”
Güzeller güzeli Kontes Livia, kendinden yaşça büyük bir kontla evlenip lüks bir hayat sürmektedir. Girdiği her ortamda bütün bakışları üstüne çeken, buna rağmen kimseye yüz vermeyen kontes, ilgiye, beğenilmenin o tuhaf hazzına bağımlı halde yaşarken, günün birinde Teğmen Remigio’yla karşılaşır.
Kontes Livia ve Teğmen Remigio yasak bir aşkın kışkırtıcı tutkusuna kapılmışken III. İtalyan Bağımsızlık Savaşı’nın patlaması her şeyi altüst eder. Aşk, özlem ve çıkarlar birbirine girerken, biz de ihanet-sadakat, ödül-ceza ve yaşam-ölüm üzerine düşünmeye başlarız.
1954’te Luchino Visconti, 2002’de Tinto Brass tarafından beyazperdeye uyarlanan Senso, Boito’nun en iyi kitabı kabul edilmektedir.
Kamelyalı Kadın değil. "Senso" peşindeyseniz sizi 
Alexandre Dumas (fils)'a alalım.
Keyifli okumalar.
