Bu yüzyılda bir insanın görebileceği en ilginç dönemlerden geçtik, geçiyoruz. Her gün televizyonda yayınlanan “ölüm istatistikleri”, eve kapanan milyonların bunalmışlığı, eve kapanamayan milyonların bunalamayışlığı… ve şimdi de maskeli günler. Nasıldı o şarkı: “Koca bir saçmalık” Söze taziyeyle başlamak gerekiyor aslında, böyle başlayınca da devamı gelmiyor. Boğaz düğümleniyor, söz tükeniyor, harfler yoruluyor. Binlerce canı kaybettik, öyle kolay anlatmayalım zaten. Her birine ayrı ayrı rahmet diliyoruz, tüm yakınlarına tek tek başsağlığı. Ölümü geri getiremiyoruz, peki kalanı da yitiriyorsak ne olacak? Birilerinin de “kalan sağlar” için gerçek bir şeyler söylemesi lazım. Dubleks evlerinden “evde kalın, ev çok güzel” mesajı verenleri, “ne güzel içimize döndük, ruhumuzu ılık suya bastık; bence buna karantina değil de koza diyelim” falan diyenleri kastetmiyoruz elbette. Dedik ya, “gerçek” bir şeyler. Gerçek şu ki; hayat, sıvası dökülen evlere sığmadı hiçbir zaman. Milyonlarca insanın ekmek kaygısının büyüdüğü bu dönemde ılık mesajlar hiçbir işe yaramaz. Buz gibi hayatları ancak kaynayan cümlelerle çözebiliriz, dünya başka türlü ısınmaz. Bugün sokağa çıkamayan, yolunu bulamayan milyonlarca insan ekonomik ve ruhsal bir bunalım içinde. Hepimiz bu iklimden payımızı aldık. Şimdi hep birlikte nasıl iyileşeceğiz, şifayı nerede arayacağız, ona bakmamız lazım Bu adaletsiz gelir dağılımı içinde iyileşmek mümkün değil. Çünkü sömürücü kapitalist sistem direkt olarak kötülük üzerine kurulu. Ne yazık ki onun da ilacını henüz bulamadık fakat yılmak yok. Bir yandan ilacı ararken bir yandan da tedbir almaya, yani ekmeğimizi paylaşmaya devam edeceğiz. Yoksa bu kapitalizm virüsü kalplerimizi ve zihinlerimizi işgal edecek ve koronavirüsü yensek bile nefes alamamaya devam edeceğiz.
(Girizgah'dan)
