Toplumsal şiirin hissiyatını, İkinci Yeni’nin imgesel zenginliğini ve kadın olmanın duyarlılığını şiirlerinde buluşturan bir şair. Türk şiirinin öz annesi diye boşuna dememişler vesselam.. Türkiye’deki kadınlar iyi şiir yazamaz tezini 1956’da “Rüzgar Saati” adlı şiir kitabıyla çürütmüştür. Ve ardından “Kestim Kara Saçlarımı” (1960), “Sığda” (1964) ve diğer eserleriyle birlikte şiirlerin merkezinde bireysel, içe dönük ve kadınca duyarlılığı yansıtan ‘ben’ işlenmiştir.
“Ah kimselerin vakti yok, Durup ince şeyleri anlamaya” demiştir ya, o bahsettiği kimseler çoğalıyor, ince şeyler azalıyor. Çok uzun bir inceleme yapmak istiyorum Gülten abla. Ama diğer eserlerinden sonra da yazmak istiyorum. Lakin şunları söylemeden edemeyeceğim: Kadından şair olmaz denilen bir dünyada, dağ gibi duran bir insanşair...
“durdun,
söylenmemiş, anlatılmamış, söylenememiş olanı
anlaşılır kıldı duruşun”
